Na wstępie chciałbym przeprosić wszystkich – tak, wiem, ostatnie moje teksty dotyczyły głównie muzyki z gitarami, a więc i też muzyki metalowej. Postaram się zmienić ten trend, ale dopiero po tym tekście (jeden jeszcze tkwi w tzw. „development hell” – dop. rajmund). Nie dlatego, że zmieniłem zdanie na temat metalu – nadal go uwielbiam, ale muszę znaleźć miejsce na resztę….
gothic
Zawsze mam problem z szufladkowaniem zespołów z wytwórni 4AD. Żaden to przecież gotyk, bo gdzie Dead Can Dance, a gdzie Bauhaus. Z drugiej strony Bauhaus to jeszcze przecież bardziej postpunk – gdzie Bauhaus, a gdzie Fields of the Nephilim? Nie ma co wrzucać do dreampopów i innych ethereali, bo przecież pierwszą szufladkę przywłaszczyli sobie dzisiejsi hipsterzy, a ethereale kojarzy się…
Od kilku lat 14 kwietnia, po zachodzie słońca otwieram czerwone wino i włączam DVD „Symphony for the Devil” z zapisem koncertu Type O Negative, aby powspominać niesamowitą postać, jaką był frontman, basista, mózg i dusza tejże kapeli: Peter Steele. Gdy pięć lat temu wiadomość o jego śmierci zalała internet, wszyscy pomyśleli, że jak to… znowu? Zespół, znany ze swego wybitnie…
The Church to jeden z tych zespołów, których często nie kojarzą nawet najlepiej zorientowani weterani post punku i nowej fali. Może dlatego, że ciężko tak naprawdę ich muzykę klasyfikować w ten sposób, zwłaszcza że chętnie skręcili w stronę dreampopu, a jeszcze później nawet progresywnych psychodelii. A może po prostu dlatego, że nie funkcjonowali w UK, gdzie było największe wzięcie na…
Nigdy się nad tym nie zastanawiałem, ale pewnie gdyby to jakoś procentowo porównać, okazałoby się, że większość moich ulubionych polskich zespołów pochodzi z Łodzi (nie bez powodu zwanej czasem „polskim Manchesterem”). Pisałem już o NOT czy Hedone, zaczęło się to jednak znacznie wcześniej. Na przełomie lat dziewięćdziesiątych i osiemdziesiątych to, zdaje się, właśnie w Łodzi znajdował się ośrodek gotycko-nowofalowych klimatów,…
Wszyscy znamy takie historie z filmów czy książek, część z nas może zna bądź znała takie jednostki osobiście, a może nawet ktoś z nas był takim kimś. Wyalienowany wrażliwiec, odludek, totalnie przeciętny uczeń, nie zwracający uwagi żadnego z rówieśników. Siedzący w ostatniej ławce, zawsze samotnie w tym samym miejscu. Po latach koledzy z klasy nie byliby w stanie powiedzieć o…
W zasadzie tarnowską grupę Ziyo można by pewnie rozpatrywać dziś w kategorii „one hit wonder”. Mimo że nazywany niegdyś „polskim U2” zespół miał parę hitów w latach dziewięćdziesiątych (i jeszcze pod koniec osiemdziesiątych), dziś kojarzony jest przede wszystkim z jednym: „Magiczne słowa” z płyty „Tetris”. Krążka, który z kolei zapisał się w annałach polskiej muzyki rozrywkowej za sprawą absurdalnie szpetnej okładki. Zespół zresztą…
Kanadyjskie The Birthday Massacre błyskawicznie wyrobiło swój unikatowy, charakterystyczny styl na pierwszych dwóch płytach i konsekwentnie realizuje go już od piętnastu lat. To dalej chwytliwe połączenie ejtisowych syntezatorów, metalowych gitar i wszechstronnego wokalu Chibi, która od dziecięcego lalania potrafi płynnie przejść przez uwodzicielskie szepty aż do charczenia z pogranicza growlu. „Superstition” to kolejna płyta w ich dyskografii, którą wyprodukował Dave Ogilvie, zdobi…
Podobno o wielkości artysty świadczy liczba coverów jego piosenek. Dodałbym, że jeszcze lepiej, gdy za to coverowanie biorą się artyści z jak najbardziej oddalonych szufladek. The Chameleons wypadaliby wedle tej zasady chyba całkiem nieźle. Muzyka, którą grali (a w zasadzie grają nadal – ale to skomplikowana sprawa), to ejtisowy, ponury post punk z nowofalową, klawiszową melancholią. Nikogo więc nie zdziwi…