Podobno o wielkości artysty świadczy liczba coverów jego piosenek. Dodałbym, że jeszcze lepiej, gdy za to coverowanie biorą się artyści z jak najbardziej oddalonych szufladek. The Chameleons wypadaliby wedle tej zasady chyba całkiem nieźle. Muzyka, którą grali (a w zasadzie grają nadal – ale to skomplikowana sprawa), to ejtisowy, ponury post punk z nowofalową, klawiszową melancholią. Nikogo więc nie zdziwi…
gothic
Sytuacja typowa dla tego bloga: rzucam hasło „Burning Retna” – zero reakcji. Nie dziwię się. Dodaję konkretne nazwiska: Charlie Clouser, Sean Beavan – już ktoś coś kojarzy. Był też kiedyś taki zespół LA Guns, na jego gruzach wyrosło Guns n’Roses… O, to już pełen mainstream, choć z nim akurat ta kapela będzie mieć najmniej wspólnego. W każdym razie: przed Państwem Burning…
Jak dobrze wiecie, moi mili, staram się przeszukiwać światową sieć zwaną Internetem, w celu znalezienia muzyki wyjątkowej i jedynej w swoim rodzaju. Twórczości takiej, przy słuchaniu której powiem: „O! Coś nowego! Lubię to!” Wbrew pozorom, nie zdarza się to tak rzadko, gdyż jak też zapewne wiecie, coś takiego trafia mi się bardzo często i staram się dzielić tym z Wami, czy Wam się…
Nie jestem wielkim miłośnikiem twórczości Petera Murphy’ego. Przynajmniej tej solowej, bo oczywiście na Bauhaus złego słowa nie można powiedzieć. Tak naprawdę całościowo lubię tylko „Dust”, a resztę dyskografii spokojnie zamknąłbym w obrębie składaka „Wild Birds: 1985–1995”. Te dwie płyty na półce wystarczą. Niestety, od czasów „Dust” Murphy nie stworzył już nawet materiału, którym można by ewentualnie zapełnić drugą składankę. Ale…
The Danse Society powstali w 1981 roku w angielskim Barnsley na gruzach formacji The Danse Crazy. Po wielu udanych koncertach – m.in. u boku takich sław, jak Joy Division, Cabaret Voltaire czy Soft Cell – wytwórnie płytowe rozpoczęły walkę o kontrakt z tym obiecującym zespołem. Na rynku pojawiła się EP-ka „Seduction” oraz debiutancki krążek, „The Danse Society”, lecz przeszły one…
Virgin Black – zespół wielce niedoceniony, a wyróżniający się na tle szeroko pojętej gotycko-doomowej sceny muzycznej wyraźną nieszablonowością. Czy po emigracji wszelkiej maści artystów na Zachód Australia naprawdę stała się już końcem świata, gdzie nikt nie zagląda, a tym bardziej: nikt ochoczo nie nadstawia uszu? Całe szczęście giganci muzyczni tacy jak Opeth nie zapominają o swoich fanach z najodleglejszych zakątków…
Na wstępie: jeśli przegapiłeś (-aś) tekst poświęcony płycie „Dirty Hands”, to jest to najlepszy moment, aby to niedopatrzenie naprawić. Jest to wskazane zwłaszcza w przypadku, jeśli obca Ci dotąd była twórczość kanadyjskiego projektu Vincenta Marcone’a. Nie będę się bowiem powtarzał o jego charakterystyce czy biografii i przejdę od razu do omawiania najnowszego krążka. Krążka, na który trochę się naczekaliśmy. „A Collection…
Nie byłoby Johnny’ego Hollowa, gdyby nie Vincent Marcone, kanadyjski artysta, którego możecie kojarzyć chociażby z okładek Jakalope czy The Birthday Massacre. Zanim jednak Marcone stał się rozpoznawalnym ilustratorem, wpadł u progu XXI wieku na pomysł zrobienia naprawdę pokręconej strony, na której będzie prezentował swoją sztukę. Strona nazywała się MyPetSkeleton (istnieje do dziś – tyle że już w zupełnie innej formie)…
Clan of Xymox, czyli legenda muzyki gotyckiej. Do klasyki gatunku wpisała się na stałe swoimi pierwszymi płytami, w tym kultową „Medusa” z 1986 roku. Gdy dowodzona przez Ronny’ego Mooringsa kapela osiągnęła szczyt klimatyczności pod skrzydłami wytwórni 4AD, skróciła nazwę do Xymox i popadła w romans z mainstreamem pod okiem mejdżersa. W 1997 roku powróciła jednak na właściwe tory świetnym krążkiem „Hidden…