Jak już wspominałem przy moim wprowadzeniu w świat Coila przy okazji tekstu o „Ape of Naples”, dyskografia tego duetu przypomina rozrośnięte drzewo, w którym teoretycznie możemy wskazać kilka najważniejszych gałęzi, ale gdy zaczniemy przyglądać się odchodzącym od nich mniejszym gałązkom, momentalnie pogubimy się w rachunkach i dostaniemy tylko oczopląsu. Nie dajcie się więc zwieść, że „Love’s Secret Domain” to trzecia płyta…
avantgarde
Skoro już udało mi się wreszcie zacząć o Coilu, trzeba iść za ciosem. Tym razem jednak zajmę się czymś z twórczości „okołocoilowej”, nie zaś z przepastnej, właściwej dyskografii brytyjskich dźwiękowych szamanów. Gdy zmarł John Balance, nie było wątpliwości, że to już koniec Coila. Jednak drugi stały element duetu, Peter „Sleazy” Christopherson, nie zamierzał wycofywać się z muzyki. Jeszcze przed wydaniem „Ape…
Ostatnio pisałem o tym, jak to mi nie pasują retro wave’y do zimy, więc dziś zajmę się czymś, co mi do aktualnej pory roku pasuje idealnie. Najwyższa pora na kolejną lekcję witch house’u, tym razem już dla nieco bardziej zaawansowanych. Opisywana składanka to kolekcja 16 utworów autorstwa artystów związanych (w większości) z wytwórnią Phantasma Disques. Jeśli nie wiesz, co to Phantasma Disques,…
Po raz kolejny spełniam jeden z zamysłów, które trwały przy mnie od początków istnienia tego bloga, w tym przypadku nie miałem jednak nawet okazji na złożenie jakichś obietnic. Nie wiem, jak to się stało, że dopiero grubo ponad rok po wystartowaniu z Jeszcze tego nie słyszałeś poruszam temat Coila. Coil to dla mnie coś absolutnie wyjątkowego. Powiedzieć, że to „ulubiony…
Swans to jeden z zespołów goszczących na mojej liście „do zobaczenia na żywo przed śmiercią albo rozpadem zespołu/mnie/łotewer”. Tak się miło złożyło, że w tym roku łaskawy Michael Gira ogłosił trzydniową trasę po naszym pięknym kraju kwitnącej cebuli. Dodatkowo okazało się, że jeden z tych koncertów odbędzie się w moim mieście. I oto jestem. A w zasadzie byłem. Byłem, widziałem, słyszałem, ogłuchłem, umarłem….
Zaczynam ten tekst trzeci raz, bo wyraźnie mam z tą płytą problem. Może nie tyle z płytą, co z jej wykonawcą, a konkretnie: z Maćkiem Maleńczukiem. No bo wypadałoby zrobić o nim jakiś wstęp, mimo że każdy Polak doskonale wie o kim mowa. A tu mam twardy orzech do zgryzienia. Z jednej strony szacunek i respekt (jak śpiewał jego niegdysiejszy kolega,…
Myślę, że raczej nie muszę przedstawiać Howarda Philipsa Lovecrafta. Nie ma też chyba potrzeby tłumaczyć, czym jest wielki przedwieczny Cthulhu. Założę się jednak, że nie słyszeliście o Cthulhu Biomechanical. W zestawieniach typu „Cthulhu w muzyce” wali się ogranymi banałami. Oczywiście „The Call of Ktulu” Metalliki, oczywiście Fields of the Nephilim, Cradle of Filth i parę innych metalowych projektów, bo przecież…
Wrocław: miasto oczekiwań. Oczekuj godzinę po stłuczce autobusu, żeby przypadkiem nie przyjechać według planowego czasu. Zamów podwójne espresso, czekaj na nie 10 minut. Zamów latte, czekaj na nią kolejne dziesięć minut, tylko po to, żeby dowiedzieć się, że brzęczyk jest zepsuty i bez interwencji byś się tej kawy w ogóle nie doczekał. Czekaj na burgery… Dobra, nieważne. O tych zawiedzionych oczekiwaniach…
Pamiętam jak dziś, gdy siedem lat temu ukazywała się ta płyta. Dopadł mnie gdzieś teledysk do „To taka gra” i momentalnie uświadomiłem sobie, że skądś znam ten głos. NOT – mityczny projekt, zrzeszający muzyków moich ówcześnie ulubionych polskich zespołów, którego pierwszej płyty, „Bad Trip Boys”, za cholerę nigdzie nie mogłem dostać, bo wydała ją jakaś mała niemiecka wytwórnia. Dobrze, że…