Przyznam, że już trochę zaczynałem bać się o Riverside. Po genialnym debiucie i przepięknej EP-ce „Voices in My Head” panowie szli w coraz bardziej metalowe rejony spod znaku Dream Theater (co osiągnęło apogeum na płycie z 2009 roku). Choć wciąż w ich muzyce było o wiele więcej emocji niż na wszystkich płytach progmetalowych grafomanów z załogi Johna Petrucciego razem wziętych,…
Często odnoszę wrażenie, że jestem jedyną osobą w okolicy, która ceni sobie w dorobku Skinny Puppy płytę „Rabies”. Nawet w samym zespole doszło do konfliktu, gdy Nivek Ogre przyprowadził swojego kumpla, Ala Jourgensena z Ministry, i oświadczył, że to będzie producent następnej płyty kanadyjskiego zespołu. W efekcie powstał krążek pełen gitarowych riffów, agresywnej perkusji i innego rockowego plugastwa. Nieco oddalonego…
Darkjazz to dość nieznany wynalazek, ale od paru lat zdobywa coraz szerszą popularność w pewnych undergroundowych kręgach. Za prekursorów tego łączącego darkwave’owe klimaty z ciepłymi, jazzowymi brzmieniami gatunku można chyba uznać Bohren & der Club of Gore – zwłaszcza ich krążki „Sunset Mission” i „Black Earth”. Do darkjazzu z pewnością będę na tym blogu wracał i wtedy sobie powiemy o Bohrenach,…
Zdarza się czasem, że ktoś poleci mi zupełnie niepozorną płytę zupełnie nieznanego mi wcześniej artysty i nawet nie jestem w stanie zdać sobie sprawy, kiedy zdominowała moją playlistę i od paru dni słucham jej na okrągło. Gdy już jednak sobie to uświadomię, staram się znaleźć źródło tego fenomenu – i wcale nie zawsze się udaje. Tak miałem z Somegirl –…
Każdy z nas był kiedyś nieszczęśliwie zakochanym nastolatkiem. Nawet Al Jourgensen z Ministry. Zanim zdobył uznanie płytami „The Land of Rape and Honey” oraz „The Mind is a Terrible Thing to Taste”, zanim odebrał platynową płytę za „Psalm 69”, zanim zaczął taśmowo nagrywać płyty przeciwko polityce George’a W. Busha i zanim ostatecznie oszalał, na zmianę kończąc karierę, reaktywując zespół i wydając co…
Ciemna noc, księżyc wysoko na niebie. Demoniczna kareta pędzi zapomnianą przez świat drogą, ciągnięta energicznie przez dwoje diabelskich koni. Gdyby nie spowijający całą sytuację mrok, zapewne można by było dostrzec w ich oczach odbicie najgłębszych piekielnych czeluści. Jednakże światło wygasającego powoli lampionu, trzymanego w jednej ręce przez niepozornego woźnicę, nie jest w stanie dotrzeć do ich łbów. Woźnica ślepo patrzy…
Choć Falco to do dziś „najlepiej sprzedany” austriacki wokalista, kojarzy się go już raczej tylko z jedną piosenką: „Rock Me Amadeus”. Ktoś tam jeszcze słyszał „Der Komissar” (np. w wykonaniu niejakiego Trenta Reznora), parę osób zna pewnie „Vienna Calling” albo „Jeanny” (niekoniecznie w którymś z wykonań niejakiego Michała Wiśniewskiego), generalnie jednak nie wychodzi się poza płytę „Falco 3” – reszta…
Ach, Mortiis… To dopiero rodzynek autokreacji. Kryjący się pod tym pseudonimem Håvard Ellefsen rozpoczynał karierę w srogim, blackmetalowym zespole Emperor. Czegoś mu w nim jednak zabrakło, gdyż szybko powołał do życia masę (w większości dość efemerycznych) projektów pobocznych, grających darkwave, dark ambient i inne dziwaczne dźwięki z tychże szufladek (dla wtajemniczonych trzy słowa: Cold Meat Industry). „The Smell of Rain”…
Nie cierpię określenia „artysta jednej piosenki”. Bo co ono tak naprawdę oznacza? Że ktoś nagrał tylko jedną piosenkę, która stała się popularna? Że ktoś zrobił tylko jedną dobrą piosenkę, której w ogóle da się słuchać? Najczęściej za to, że nie wylansowano kolejnych przebojów jakiegoś „artysty jednej piosenki”, odpowiedzialna jest wytwórnia, kiepska promocja, słabe kontakty z mediami, ale nie znaczy to…