Wydany w kwietniu gitarowy, dość pogodny singiel “Ellipsis” (wraz z teledyskiem utrzymanym w typowej dla projektu kolorowej, VHS-owej estetyce) zapowiadał, że Deb Demure nie zamierza powielać brzmienia z “The Demonstration”. Jeśli “The Demonstration” miało być ich “Floodlandem”, to “Modern Mirror” musiałoby w tej analogii być “Vision Thing”. Ale spokojnie, to wciąż dość daleko idące porównanie i Drab Majesty nie odchodzą…
neopostpunk
Co jest nie tak z tymi współczesnymi gotami? Wystarczy obejrzeć „Control” Antona Corbijna, by przekonać się, w jakich mrokach beznadziejnej klasy robotniczej rodziły się niegdyś najmroczniejsze dźwięki. Czemu kolejna najpiękniejsza fala gotyku napływa znad wybrzeża Pacyfiku? Może tym razem to nie bieda i szara codzienność sprowadza artystów na łono post punku i nowej fali, a właśnie znudzenie konsumpcjonizmem, hedonistycznym materializmem…
Od samego początku spodziewałem się, że to będzie niesamowity wieczór – nie podejrzewałem jednak, że jego niesamowitość rozpocznie się już w drodze na koncert. Jeśli czytaliście mój wywiad z Luisem, to na pewno pamiętacie, o jakim filmie mi opowiedział – historii Ritchiego Valensa, „La Bamba”. Siedząc w tramwaju rozmyślałem, co to się zaraz będzie działo, aż nagle moich uszu dobiegła…
Jak na gościa, który śpiewa rzeczy w stylu Zabierz mnie daleko stąd, bym uciekł od siebie samego, bo urodziłem się by cierpieć, Luis Vasquez okazał się całkiem sympatycznym i otwartym rozmówcą. Porozmawialiśmy sobie o jego doskonałym ostatnim albumie, „Deeper” (sprawdźcie naszą recenzję), filmach, Berlinie, koncertach i paru innych rzeczach. Zawsze przedstawiałeś The Soft Moon jako swój solowy projekt, który ma…
For a guy who sings things like Take me far away / to escape myself / I was born to suffer, Luis Vasquez turned out to be a really nice and forthcoming interlocutor. We’ve talked about his brilliant last album „Deeper”, Berlin, films, gigs and lots more. You always presented The Soft Moon as your solo project which main goal…
Goth ist tot. Jest martwy niczym Bela Lugosi – and no one cares. Spośród jego dawnych twórców ci, co mieli odrobinę klasy, pokończyli kariery lata temu, ograniczyli je do koncertowania albo po prostu poumierali. Ci uparci poszli w tak zwaną „techniawkę” i inne parkietowe łupanki. W drugiej dekadzie XXI wieku jeśli ktoś przejawia w swojej twórczości umiłowanie do mroku, będzie się skrywał…