Nie jestem wielkim miłośnikiem twórczości Petera Murphy’ego. Przynajmniej tej solowej, bo oczywiście na Bauhaus złego słowa nie można powiedzieć. Tak naprawdę całościowo lubię tylko „Dust”, a resztę dyskografii spokojnie zamknąłbym w obrębie składaka „Wild Birds: 1985–1995”. Te dwie płyty na półce wystarczą. Niestety, od czasów „Dust” Murphy nie stworzył już nawet materiału, którym można by ewentualnie zapełnić drugą składankę. Ale…
