Maciej Stępniewski, znany wcześniej z projektów Haunting czy Krew, kontynuuje neurotyczną przygodę pod szyldem Hearsh. Tagline „nice noise harsh heart” w dalszym ciągu pasuje jak ulał.
EP-ka „Go Now, Guardian” stanowi dodatek do wydanego we wrześniu 2021 roku „Nowhere To Be Found” i zawiera materiał powstały w tym samym czasie. Już tamto wydawnictwo rozbudziło moją ciekawość, uderzając w bliskie mi klimaty jesiennych wędrówek po lesie. Nie były to jednak spokojne spacerki, a wkręcające się gdzieś głębiej w mózg kolaże starannie dobranych sampli odgrywanych na tle połamanych beatów. Nowy materiał odchodzi od hip-hopowych inspiracji i więcej w nim wyczuwalnego starego, dobrego witch house’u. „Go Now, Guardian” momentami bliżej do Buriala niż, dajmy na to, Forest Swords.
Odejście od poszatkowanych sampli wpłynęło pozytywnie na unikatową atmosferę projektu. Tym razem kawałki może i snują się nieco wolniej, ale dzięki temu skuteczniej oplatają słuchacza niepokojącymi plamami dźwięków. Pojedynczych słów nie brakuje (jak w singlowym „Omenie” czy „K”), jednak tym razem ich wykorzystanie jest znacznie subtelniejsze – to po prostu kolejne dźwięki w liściastym patchworku. Ewentualnie nawiedzonym chórze wiedźm („Into the Woods, Into the Rain”).
Z głosowego punktu widzenia najciekawiej prezentuje się „Wrap Me Up in Bitterness”. Mamy tu nie tylko kolejną wyklejankę godną Buriala, lecz także beatbox i śpiewane partie przepuszczone przez efekty, pogłębiające surrealistyczny klimat całości. Z kolei zamykający album „Defiant to the End, We Hear the Call” tworzy udaną klamrę z otwierającym całość „The Center Cannot Hold”. I tylko trochę szkoda, że nie powraca już oniryczna atmosfera tego otwierającego utworu.
Fajnie, że takie projekty wciąż powstają, wydają kolejne wydawnictwa i wyraźnie się rozwijają. Przy okazji polecam sprawdzić także stronę Macieja Stępniewskiego, na której publikuje równie ciekawą twórczość wizualną oraz literacką.
Brak komentarzy