Anno domini 2021 pod wieloma względami był sequelem 2020 roku. Na szczęście, przynajmniej pod względem muzycznym, stanowił kontynuację w stylu „Imperium kontratakuje”, a więc przewyższającą pierwowzór na każdym polu. Z perspektywy tego bloga był to również istotny rok, ponieważ wiązał się poniekąd z naszym powrotem do świata żywych i piszących. Przypomnę tylko, że w samym listopadzie pojawiło się tu więcej…
płyty
W ciekawych czasach przyszło nam żyć i pewnie będzie truizmem, jeśli zacznę ten tekst od stwierdzenia, że był to dziwny rok. 2021 był czasem, kiedy większość z nas powoli uczyła się żyć na tyle normalnie, na ile się da w obecnej sytuacji – nawet jeśli to słowo przez ostatnie miesiące uległo redefinicji. Na długo zapadną mi w głowie słowa Mariusza…
Zastanawialiście się ostatnio, co się stało z witch house’em? Swego czasu był to całkiem ciekawy… no właśnie, trochę swój własny gatunek, trochę kolejny muzyczno-estetyczny trend pokroju vaporwave’u zrodzony w odmętach internetu. A projekt zwany oOoOO był jednym z ciekawszych (i sztandarowych) przedstawicieli tego nurtu. Witch house, jak by tego nie ująć, jest dziś martwy. Na szczęście jeszcze kilku muzyków, którzy…
Ciężko mi jednoznacznie określić status płyty, której będzie poświęcony ten tekst. Z jednej strony, statystyki na Spotify czy nawet pół-martwym last.fm sugerują, że bynajmniej nie jest to, jak mi się wydawało, jakaś zapomniana perełka, płyta wcale nie przeszła bez echa i miała swoje pięć minut… no dobra, jeśli nie „w mainstreamie”, to przynajmniej trochę o niego zahaczając. Z drugiej –…
A jeśli w odpowiednim momencie porzucić cyberpunkowy rave i wyruszyć w nieznajome rejony wciąż rodzącej się sceny elektronicznej, niczym The Chemical Brothers czy The Prodigy, to co się wtedy stanie? Okazuje się, że można nagrać jeden z ciekawszych albumów dekady, który kompletnie przepadł na rynku. Ach, te wyobrażenia o cyberpunku w latach dziewięćdziesiątych. Hełmy VR na głowie każdego dzieciaka bawiącego…
Warszawska wiolonczelistka ani na chwilę nie zwalnia tempa. Nawet jeśli pandemia utrudniła jej nagranie materiału z francuską kompozytorką Emilie Levienaise-Farrouch, zamiast załamywać ręce wzięła się za współpracę z gdańskim chórem 441 Hz. Efekty są… no dobra, odpuszczę sobie zabawę z tytułem tego krążka, bo i niespecjalnie jest tu miejsce na zabawę. O Resinie, czyli Karolinie Rec, wspominałem po raz pierwszy…
Dzisiaj naprawdę bierzemy sobie do serca nazwę tego bloga, bowiem jest bardzo duża szansa, że nie słyszeliście o zespole, którego płycie będzie poświęcona ta recenzja. Oczywiście szeroko pojęty „darkwave” (czy też, jak niektórzy zwykli mówić, „gravewave”) to raczej nie materiał na mainstreamowe hity, jednak sporo zespołów tworzących w tym klimacie zdobywa jakąś popularność przynajmniej w swojej niszy. A jednak wywodzące…
O rany, ale mnie już męczy ta ejtisowa nostalgia. Nie zrozumcie mnie źle: też bardzo lubiłem tamtą estetykę i początkowo bardzo popierałem cały nurt. Jednak po falach nudnego synthwave’u i męczeniu „Stranger Things” na każdym kroku zostało mi tylko pytanie: ile można wałkować te same klisze bez żadnego kreatywnego przetworzenia? I wtedy wjeżdża Riki. Pierwsza płyta Niff Nawor wyszła bardzo…
Lata temu w internecie popularny był cytat przypisywany Frankowi Zappie: „mówić o muzyce to jak tańczyć o architekturze” (choć wiadomo, jak to jest ze złotymi myślami przeklejanymi po tysiąc razy, więc nie zaręczam autorstwa). Generalnie się z tym nie zgadzam, lecz w przypadku płyty, o której chcę dzisiaj opowiedzieć, może te słowa mają jakąś rację bytu. Ostatnie lata rozpieszczają miłośników…