Maynard James Keenan – człowiek, którego szczerze nienawidzę. Kluczowa postać w dwóch genialnych zespołach i mizernym projekcie solowym. Z Toolem ostatnią płytę wydał siedem lat temu. Z A Perfect Circle – dziewięć. Puscifer rzuca jakieś ochłapy regularnie co roku. To zakrawa na chory żart (notabene bardzo w stylu Keenana). Na szczęście przynajmniej A Perfect Circle się ruszyło i właśnie podwoiło…
Gary Numan – ten od „Cars” i „Are ‘Friends’ Electric?”, na którego powoływali się Marilyn Manson i Trent Reznor… W ten sposób to sobie mogą zaczynać jakieś mainstreamowe szmatławce, w których rzeczywiście pracują ludzie kojarzący Numana jedynie z „Cars”. Ja tu się staram trzymać jakiś poziom, więc doskonale wiem, że po „Cars” było jeszcze kilkanaście płyt, na ogół uważanych za…
Justin Sullivan to zdeklarowany buntownik, który przez ponad 30 lat kierowania swoim zespołem nie zmienił zbytnio swojej postawy. Dalej sprawia wrażenie niezależnego i szczerego gościa, który stracił ząb w jakimś pojedynku i na przekór wszystkim do dziś nie wstawił sobie nowego. Taki trochę romantyczny powstaniec, który nawet jeśli zdaje sobie w głębi sprawę, że już świata nijak nie zmieni, konsekwentnie…
Pop Will Eat Itself był bardzo dziwnym zespołem. W ciągu zaledwie 10 lat istnienia pod zapożyczonym z artykułu w NME szyldem wydali pięć płyt, które cechowało coś, co z dzisiejszej perspektywy można by nazwać wielkim luzactwem niezależnej sceny lat dziewięćdziesiątych. Choć niektóre z ich krążków ciężko w ogóle traktować poważnie, nie sposób im odmówić udziału w budowaniu podwalin pod modę…
The Mission zawsze kojarzyli mi się z Filterem. Oba zespoły powołali do życia gitarzyści, grający niegdyś u boku geniuszy swoich gatunków w kultowych kapelach. Obaj początkowo wybili się i nagrali całkiem dobre płyty. Choć nie dorównywały dokonaniom ich wcześniejszych zespołów, okopywały im własny teren i zdobyły rzesze fanów. Obaj dość szybko zagubili się w swoich karierach i zaliczyli różne dna….
Dawno, dawno temu miałem fazę na taki gatunek, co się brzydko nazywa „post-rock”. Zachwyciłem się nim, jak nietrudno odgadnąć, właśnie za sprawą Irlandczyków z God is an Astronaut. Eksplorując dalej jego obszary i poznając ponoć podobne do nich zespoły, szybko przekonałem się, że „post-rock” to jeden z najnudniejszych gatunków muzycznych na świecie. God is an Astronaut jednak wciąż lubię od…
Steve Harris z Iron Maiden powiedział kiedyś, że w życiu można zmienić żonę, narodowość, płeć i masę innych rzeczy, ale nie zmienia się ulubionej drużyny piłkarskiej. Przeniósłbym to na grunt muzyczny: jeśli już masz jakiś ulubiony zespół, to nie zmieniasz go tylko dlatego, że nagrał jedną, nawet dwie, nieco słabsze płyty z rzędu czy zachciało mu się nagle zawojować listy…
Franz Ferdinand to jeden z nielicznych zespołów objawionych przez tzw. „new rock revolution”, które wciąż uważałem za interesujące. Ich debiut (również jako jeden z nielicznych) w dalszym ciągu lubię odkopać z półki i powspominać sobie stare dobre czasy, gdy „Take Me Out” było mainstreamowym hitem numer jeden. Chwaliłem przecież nawet płytę sprzed czterech lat, na której Alex Kapranos i koledzy zredefiniowali…
Blackfield najwyraźniej na zawsze zostanie już dla mnie zespołem jednej płyty: oczywiście tej pierwszej. Z kompozycjami tak urokliwymi jak „Blackfield” czy „Pain”, z kultowym, rozżalonym „Cloudy Now”, a przede wszystkim przepięknym (tak po prostu) „Hello”. Wiedziałem, że po takim debiucie nawet Stevenowi Wilsonowi ciężko będzie zrobić coś równie dobrego, chociaż nieśmiało liczyłem, że ten jego najbardziej piosenkowy projekt wciąż będzie…