Przyznam, że już trochę zaczynałem bać się o Riverside. Po genialnym debiucie i przepięknej EP-ce „Voices in My Head” panowie szli w coraz bardziej metalowe rejony spod znaku Dream Theater (co osiągnęło apogeum na płycie z 2009 roku). Choć wciąż w ich muzyce było o wiele więcej emocji niż na wszystkich płytach progmetalowych grafomanów z załogi Johna Petrucciego razem wziętych, z każdym krążkiem jakby zapominali, jak piękne klimaty udawało im się kiedyś tworzyć. Ratunkiem dla mnie były niby płyty Lunatic Soul, ale te z kolei bywały skrajnością w drugą stronę. Także z niepokojem podchodziłem do nowego krążka warszawskiej kapeli. Obawiałem się kolejnego „Anno Domini High Definition” i nie ufałem zapowiedziom mówiącym o nadejściu czegoś zgoła innego.
I ten niepokój się tylko pogłębił, gdy usłyszałem singlowy „Celebrity Touch”. Rzeczywiście porzucili ścieżkę bliską Dream Theater, skręcając bliżej Deep Purple i Led Zeppelin. Tyle że monotonny riff i staromodne hammondowskie brzmienie z tego kawałka trafiają do mnie jeszcze mniej. Na szczęście jakoś wytrwałem do końca, bo faktycznie w połowie zaczynają się dziać w tym utworze rzeczy całkiem ciekawe. Ostatecznie okazało się, że i nowa płyta niekoniecznie „prostym” hard rockiem stoi i jest jednym z najciekawszych krążków w karierze Riverside. Przekonuje o tym już klimatyczne intro „New Generation Slave”, gdzie delikatne brzdąkanie przerywają ostrzejsze wybuchy. A to tylko przystawka do rozbudowanego „The Depth of Self-Delusion”, jednego z najładniejszych utworów w dorobku zespołu.
Jeśli ktoś przyzwyczaił się do wielowarstwowych, wielowątkowych, pokomplikowanych kompozycji, to rzeczywiście „Shrine of New Generation Slaves” go rozczaruje. Utwory uległy znacznemu uproszczeniu, a progresywne komplikacje ustąpiły miejsca melodiom. Nie bez powodu przydługi tytuł tego albumu skraca się do „SONGS”. Riverside nie nagrali jednak swojego „90125”, to wciąż nie są typowe, trzyminutowe piosenki dla radia. Nadal jest tu miejsce na 12-minutową suitę „Escalator Shrine”, gdzie staromodny Hammond przywołuje klimaty „Riders on the Storm”, a bluesowe bujanie rozwija się do psychodelicznych odjazdów.
Jest też mój faworyt, oniryczny „Deprived”, gdzie znalazło się miejsce i dla klimatów a’la Lunatic Soul, i dla saksofonu, który wyłania się znienacka po niepokojącym zwolnieniu, zaraz przed pięknym refrenem. Także niby ładna piosenka, ale w progrockowym znaczeniu, gdzie taki twór może trwać osiem minut. Najbardziej konwencjonalnie prezentuje się „We Got Used to Us”. Jakby zaginiona perełka z „Voices in My Head” albo po prostu bardziej elegancki kuzyn „Conceiving You”.
W warstwie tekstowej Duda zdaje się kontynuować wątki podjęte już na „Anno Domini High Definition”, podejmowane wcześniej chociażby przez Stevena Wilsona na „Fear of a Blank Planet”. Jego obserwacje, jak sugerują już same tytuły piosenek czy w ogóle tytuł całej płyty, nie są zbyt optymistyczne. „Celebrity Touch” mówi o człowieku zniewolonym przez chęć bycia sławnym i zatraceniu własnej prywatności
My private life is public
I sell everything
Days are getting shorter
They’ll forget about me soon
So I jump on the bandwagon
With no taboos
This is just what I need
To be in everyone’s eyes
„Feel Like Falling” to pesymistyczne zwierzenia człowieka, który zdał sobie sprawę, że wybrał sobie nieodpowiednie życie, pozbawione większych wartości („So you realized / Chose unreal life / Settled in the mobile / Handy pocket size”). Przynajmniej powracający na zakończenie albumu motyw z tego utworu pozostawia nadzieję, że jeszcze wszystko się odmieni: „Open my eyes / Don’t feel like falling into blank space (…) I won’t collapse / I’m set to rise”.
Cieszy mnie, że Riverside spróbował czegoś nowego i w efekcie powstała jedna z jego najrówniejszych płyt. „Shrine of New Generation Slaves” to oczywisty wybór na pierwszą polską płytę 2013 roku.
Podobało się? Rozważ postawienie mi kawy!
1 komentarz